من یه پرنده م... آرزو دارم !!!
يكشنبه, ۱۴ تیر ۱۳۹۴، ۰۲:۴۵ ب.ظ
خیلی نوشتی ... خیلی حرف زدی ... خیلی ...
فکر می کنم به خودم که از من بعید بوده تمام این مدت ... این همه مداوم پست بنویسم ....
خیلی نوشتم ... خیلی حرف زدم ... خیلی ...
گاهی گله کردم ... گاهی خنده ها و حال خوبمو نوشتم ... گاهی از زندگی ...
یه وقتایی هیچ حرفی برای گفتن نبود
ولی من برای او نوشتم ....
تمام این مدت ... برای او نوشتم ... برای او بودم ... برای او ... موندم ...
.
.
.
.
برام عذاب آوره ... انگار هنوز بهار نیومده که من ... هنوز با خودم می خونم :
چند روز مونده تا بهار
برگرد بسه انتظار ..
.
.
.
.
برام سخت بود از این همه امید خودم بگذرم ....
.
.
.
توی سال جدید هر تلاشی که فکر می کردم از روی ترس و حس های بد بوده و خیلی مسخره انجامشون ندادم .... انجام دادم ...
.
.
.
.
و باز فکر کردم یه چیزایی با هم جور نیست ....
.
.
.
وحالا دیگه هیچ کاری ازم بر نمیاد ... دیگه به ذهنم نمی رسه
.
.
.
و چنان پیش چشم خودم خراب شدم ... که لازم نیست کسی بهم چیزی بگه یا نصیحتم کنه
.
.
.
.
حالا می بینم این جایی که توش زندگی می کنم ... هیچ جایی برای من ندارن انگار ... از منت هایی که میزارن خسته شدم
تا نوبت ما شد همه چی ته کشید ...
می بینی او ... مثل حوصله ی تو ... که هروقت به من می رسی خییلی ته می کشه ...
.
.
.
.
بعضی وقتا دلیلی برای موندن نیست و راهی برای رفتن هست و پای رفتن نیست ...
.
.
.
.
و من این قدر سفر نرفتم ... که یادم رفت ... رفتن چه طور می تونه باشه ...
.
.
.
.
.
.
.
.
.
او ... یه فکری کن ... اگه هستی ...
.
.
.
.
به خدا گفتم ... من چیزخاصی نخواستم ... خلاصی ازین ماجرای تکراری ... چیز زیادیه؟؟ ازین امیدها و ناامیدی های شدید
.
.
.
.
مث یه پرنده که پروبالش کلا شکسته ...
.
.
.
.
.
.
.
فردا تولد من نیست اگه وضعم همین طور بمونه ...
.
.
و بهار هنوز نیومده به خونه
.
.
.
.
و حتی شعر جدیدی هم ... دوست نداره پاشو به این دنیا بزاره
.
.
.
اون قدر پیش چشم خودم خراب هستم که نیاز به نصیحت نداشته باشم .... : )
میدونی چیه به نظر من واقعا بهترین دارایی های هر آدمی کمالات روحیشه
مثلا آدمی باشی که هرکس یه دقیقه پیشت بشینه حس خوبی بهش
دست بده و همیشه هر مشکلی براش پیش بیاد وقتی به تو فکر کنه از خودش
خجالت بکشه
آدمی باشی که تو موقعیتی که همه یک جور واکنش نشون بدن تو کاملا
متفاوت واکنش نشون بدی لحظه ای نباشی...
دمدمی نباشی...
آدمی باشی که رفتارات از روی خرد باشه به خاطر یه حس لذت آنی
که نمیدونی واسه چیه تو یه بحث بی مورد یا مجمعی شرکت کنی...
به نظرم حتی اون آدمایی که بهترین چیزا رو تو فنا پذیر ترین چیزا دیدن
و بسیار هم مغرورن با دیدن یک همچین آدمی سر تعظیم فرود میارن
و حتی خودشونم به یه آرامشی میرسن چون درگیر دنیا شدن و حرص
یه آرامشی هم ازشون گرفته اما نمیفهمم چون همش دارن می دون
یادته چی گفتم؟