بعضی وقتا دوست داری
حتی همه آرزوهاتو بفرستی بره
دوست داری از زندگی انصراف بدی !
+ دارم به این نقطه می رسم که از پس هیچ کاری نمی تونم بربیام!
انگاری همه هدفام بر باد رفته باشه ... اون جوریم!
به هیچی انگار نمی رسم اگه همینجور پیش برم
ناامیدم! دیگه برای دعا کردن هم ترمز می کنم
هرطرف که می رم گره ها و ترمز های عصبیمو که می بینم .... سرم گیج می ره
فک می کنم دیگه هیچ وقت درست نمی شم
همه عمر یه جسم پوشالی بود ... یه رویا از خودم ساختم و دورش گشتم و هر روز یه چیز جدید بهش آویزون کردم
همیشه فکر می کردم یه موجود مستقلم ... حالا فهمیدم اصلا اینجور نبوده
یه موجود وابسته بیشتر نبودم!
میخوام برم! میخوام دور شم ... نه اینترنتی نه آدمی ... نه دعوایی ... نه استرسی
آخ ... کجاست اونجا که پیاده رو تموم میشه
دارم بنزین تموم می کنم هیچی نشده
بی حوصله و بی اراده و بی انرژی
نمی دونم چی کار کنم!
کجا برم؟؟
چه جوری زندگیمو جلو ببرم؟؟
هی... میخووام بگم بای بای ...یافعلا ... یا خدافظ نت!
مثل موقع امتحانام!
ولی می ترسم نتونم... دوباره برگردم
دوست ندارم ضایع شم جلو خودمو ملت
دوست ندارم اون احساس خفن حقارت که ته دلم لونه محکمی داره و حسابی گند می زنه به همه چی بیاد جلو چشمم
که حداقل این تصویر و این نمای خوشگل مجازیم خراب نشه
که اگه زندگیم صحنه هنرمندی من نشد و چون عاشق به جا گذاشتن یه اثر زیبا هستم
حداقل این صحفه مجازی بویی از من نبره ... بویی از بی ارادگی و سستی و کرختی حالم نبره
که نفهمه و رنگ عصبی بودنم نپاشه بهش و سفید بمونه
که خورشید یه روزی بیدار شه
که گرمم بشه
که قلبم ازین سرما در بیاد ...
که اینجا زیبا بمونه!
خیلی دوست دارم فکر کنم چی شد و چرا و ...
اما حتی نیروی فکر کردن به گذشته رو هم ندارم
دیگه خودمم خیلی به ریش خودم می خندم
دیگه خودمم جلو خودم یه قرون نمی ارزم ... یعنی حرفام دوزار نمی ارزه
وگرنه خودم که ... جسارت بزرگیه بگم نمی ارزم
به مخلوق خدا نباس همچین گفت
اما ...
دیگه اون مخلوق ناب نیست ... یعنی تر وتازه که نموند ...
حسابی به هم ریخت
حسابی دور شد
دیروز می گفتم با خودم ... خدا پشت حتی حتی هر بیراهه هم که میری یه راهی گذاشته
یه راه گذاشته که برگردی
مث این خروجی های اظطراری اتوبوس و هواپیما و اینا!
اما چرا خیلیا بازم اشتباه می رن؟
اگه اونا اشتباه میرن شاید منم اشتباه می رم ... شاید منم نبینم اون راه برگشتو
چه جوریه اصن سازوکار هدایت شدن یا نشدن؟؟
نمی دونم
دیگه نمی دونم
فقط می دونم زندگی رو باید زندگی کرد
ولی کی بلده؟
چه جوری بلد میشه؟
چی تضمین می کنه که تو مثلا ازین نقطه به بعد دیگه هدایت شدی و به منطقه امن رسیدی؟
چی میشه یکی میره تو بغل خدا و یکی یه عمر هی میره و برمیگرده؟؟؟
تهش چی میشه؟
هی ... میخوام برم
یه جای آروم
بدون دغدغه ... هنوزم نمی تونم با زندگی روبه رو شم
میخوام تنها باشم
نمی تونم ... چشم دیدن واقعیت ها رو ندارم
چشمشو ندارم :(
بی حس و بی حوصله
توی این دنیای شلوغ پر استرس
من به کجا میرم ...
خدایا فاصله ت تا من
خودت گفتی که کوتاهه
ازینجا که من ایستادم
چقدر تا آسمون راهه؟؟
من از تکرار بیزارم
ازین لبخند پژمرده
ازین احساس یاسی که
تو رو از خاطرم برده
به تاریکی گرفتارم
شبم گم کرده مهتابو
بگیر از چشمای کورم
عذاب کهنه خوابو
چرا گریه م نمی گیره
مگه قلب من از سنگه
خدایا من کجا میرم
کجای جاده دلتنگه
